Κάποτε οι εφημερίδες πρόσφεραν διαμερίσματα για να αυξήσουν την κυκλοφορία τους. Μετά ηλεκτρικές συσκευές,κλινοσκεπάσματα,είδη γάμου και ύστερα αυτοκίνητα. Επικράτησε και το DVD μαζί με CD και βιβλία.Τελικά η «Χρυσή Ευκαιρία»,η οποία προσφάτως άλλαξε ιδιοκτησία,αφού η οικογένεια Τεγόπουλου την πώλησε,αποφάσισε να επιχειρήσει το μεγάλο άλμα.Στο φύλλο της 29ης Μαΐου,ημέρας ιστορικής και πλήρους θλίψεως,η εφημερίδα των μεγάλων ευκαιριών προσφέρει τρία (3) λεπτά ερωτικής συνομιλίας δια τηλεφώνου.
Μία πλαστική κάρτα,η οποία βρίσκεται εντός του εντύπου,φέρει τη φωτό ευειδούς ξανθιάς,η οποία ερωτοτροπεί με το ακουστικό του τηλεφώνου της.Οποία ερωτική ανάτασις,αλλά το προσπερνούμε.Βεβαίως,το πράγμα αποκτά ενδιαφέρον για τον ανυποψίαστο ωτακουστή.Επιχειρεί να εισέλθει στην πολυπόθητη συνομιλία μετά της ξανθιάς, πληκτρολογεί,αλλά τότε αντιλαμβάνεται πως πιάστηκε κορόιδο,αφού ακούει μία φωνή να τον προειδοποιεί πως το ερωτικό του τρίλεπτο έληξε.Τελικά,τίποτε δεν συμβαίνει από τα παραπάνω.Η υπόθεση είναι μία καλοστημένη απάτη. Το ζήτημα,ωστόσο,βρίσκεται αλλού.Το σύγχρονο marketing επιχειρεί,μεταξύ των άλλων, να εντάξει την καθημερινή μιζέρια του πολίτη (ναι ακόμη και αυτή) στο πλαίσιο της εμπορευματικής δικτύωσης,ώστε να εξάγεται κέρδος.
Οι οίκοι ανοχής,πατροπαράδοτη μέθοδος εκπαίδευσης ενός καθώς πρέπει εφήβου,αλλά και χώρος εκτόνωσης των ενηλίκων ανδρών,αντικαθίσταται είτε από το διαδικτυακό σεξ,είτε από τις ιστοσελίδες κοινωνικής συνεύρεσης,είτε από την πλαστική συνομιλία μέσω τηλεφώνου. Μηνύματα των καιρών,προφανώς.Ωστόσο,προκαλείται το εύγλωττο ερώτημα:Μετά και την πλαστική κάρτα με τη δωρεάν συνομιλία με μία άγνωστη,τι θα σκαρφιστούν οι εκδότες για να δελεάσουν τον καταναλωτή – αναγνώστη;Το πιθάρι δεν έχει πάτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου