live scores


powered by Agones.gr - opap

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

“Δεν φταίνε τίποτα τα παιδιά. Κοιτάξτε, πολεμάνε!”

Γιάννης Μπακόπουλος
Αυτή η κραυγή μιας απλής γυναίκας της Αθήνας, σε μια φευγαλέα, τυχαία εικόνα στο γυαλί, έδωσε τελικά την πιο σημαντική και απρόσμενη συνεισφορά στην απόλυτα τραγική αλλά και απόλυτα προβλέψιμη ιστορία που ζει σήμερα η χώρα μας.
Από την πρώτη στιγμή, όταν ανέβηκαν τα πρώτα αλλεπάλληλα μηνύματα για πυροβολισμούς στα Εξάρχεια και μεταφορά τραυματισμένου νεαρού ως την ώρα που αναρτήθηκε στο Indymedia το μήνυμα «ΣΚΑΤΑ!! ΝΕΚΡΟΣ!!», ο καθένας μπορούσε να προβλέψει τη θλιβερή εξέλιξη. Δεν χρειαζόταν τέτοιες ώρες να είναι κανείς ούτε προφήτης ούτε ειδικευμένος πολιτικός αναλυτής για να καταλάβει ότι αυτό που έγινε σε όλες τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες όταν οι ράμπο σκότωναν κάποιο νεαρό μετανάστη, αυτό που έγινε στο L.A. όταν χτυπήθηκε βάναυσα ο Rodney King, οι ταραχές των ρατσιστικών συγκρούσεων στην Αγγλία και οι συνέπειες του φόνου του διαδηλωτή στη Γένοβα το 2001, θα συνέβαινε τώρα στη χώρα του Λαμπράκη, του Πέτρουλα και του Σιδέρη Ισιδωρόπουλου.
Κάποτε προειδοποιούσαμε το αστικό καθεστώς, πως αυτοί που σπέρνουν ανέμους θερίζουν θύελλες. Πως η αναλγησία φέρνει οργή. Πως η βία φέρνει βία. Πως η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο στο λαό όταν χάνεται ο έλεγχος στην κορυφή της εξουσίας.
Αλλά οι ανίκανοι, που αφήνουν τη χώρα έρμαιο των καταστροφικών πυρκαγιών και φυσικών φαινομένων, που αδιαφορούν μπροστά στη φτώχια και την ανεργία, που χειρίζονται με αδιαφορία και απάθεια τα εθνικά ζητήματα, δεν περίμενε κανείς να αντιδράσουν έγκαιρα και με σοβαρότητα μπροστά στις συνέπειες των δικών τους πράξεων και επιλογών.
Το εκρηκτικό μείγμα διαφθοράς, κοινωνικής αναισθησίας, αναλγησίας και, από πάνω, ανικανότητας σε σημείο γελοιότητας, μαζί με ανεργία, ακρίβεια και φτώχεια που φτάνει την απόλυτη εξαθλίωση, ήταν η μία συνιστώσα της κρίσης. Η οικονομική και κοινωνική καταστροφή των πυρκαγιών του 2007 με τις δεκάδες νεκρών, τα συνεχή σκάνδαλα, η αρπαγή του δημοσίου χρήματος, η ανεργία, η περιφρόνηση των ολίγων για τα προβλήματα του λαού ανέβασαν την αγανάκτηση στα όρια.Αλλά προβλέψιμη, αν και όχι για όλους όπως αποδείχτηκε, ήταν και η δεύτερη συνιστώσα. Η συνιστώσα του πολιτικού και ιδεολογικού χάους που επικρατεί σε ό,τι, με οποιοδήποτε άλμα της φαντασίας, μπορεί να θεωρηθεί σήμερα πολιτικό κίνημα στην Ελλάδα.Το χάος αυτό έχει πολλά αίτια.Την αρχική αιτία μπορεί να τη βρει κάποιος στην κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στις χώρες που είχε επικρατήσει για πολλά χρόνια. Ο τρόπος και η ιδεολογική χροιά, αλλά περισσότερο απ’ όλα η ταχύτητα της κατάρρευσης, δημιούργησαν ένα τεράστιο ιδεολογικό κενό, που ήταν μοιραίο να γεμίσει με ό,τι διέθετε εκείνη τη στιγμή η «διεθνής αγορά ιδεολογιών». Όσοι ανένηψαν από τον επάρατο κομμουνισμό, έγιναν αξιόλογοι νεοφιλελεύθεροι αστοί. Όσοι όμως δεν είχαν καμία διάθεση να εγκαταλείψουν τις επαναστατικές ιδέες τους δεν είχαν παρά να διαλέξουν ανάμεσα σε πολλές επιλογές, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές και ελκυστικές: Αναρχία, Τροτσκισμός, οικολογία (για τους πιο ήρεμους), σε χιλιάδες ποικιλίες, συνδυασμούς και αποχρώσεις. Οτιδήποτε καινούργιο και «άφθαρτο».Η στάση και πολιτική των παραδοσιακών, κοινοβουλευτικών «αριστερών» κομμάτων δεν μείωσε, αντίθετα μάλιστα τόνωσε αυτή την τυφλή «φυγή προς τ’ αριστερά». Ιδιαίτερα το «αριστερό» (ο Θεός να το κάνει) ΠΑΣΟΚ, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ιστορία αυτή. Ξεκινώντας με «υπεραριστερές» θέσεις την εποχή του «ζιβάγκο» και καταλήγοντας στο νεοφιλελεύθερο εκσυγχρονισμό, αρχικά παγίδευσε και στη συνέχεια εξαγρίωσε τη μεγάλη μάζα των οπαδών του, στρέφοντάς τους κυρίως δεξιά, αλλά και τροφοδοτώντας τα μικρά, αλλοπρόσαλλα και θολά αριστερά ιδεολογικά ρεύματα της μετά - σοβιετικής εποχής.Ενώ λοιπόν οι - πράσινες και κόκκινες – αριστερές στα λόγια αλλά συντηρητικές στην πράξη πολιτικές καθιέρωναν μια διαρκή ταξική ειρήνη χωρίς πολλές – πολλές απεργίες και διαδηλώσεις και πρώτα απ’ όλα χωρίς πολιτικό περιεχόμενο, ταυτόχρονα δημιουργούσαν το θολό, ιδεολογικά μπερδεμένο και πολλές φορές αλλοπρόσαλλο εξωκοινοβουλευτικό ρεύμα.
Με, κύρια, δυο χωριστές τάσεις. Τους αναρχικούς, με ποικιλία τάσεων και νοοτροπιών και (ας μου επιτραπεί) τους «νέο – μαρξιστές». Δηλαδή, τους ιδεολόγους αλλά με κριτική και ερευνητική διάθεση οπαδούς του Μαρξ.Ένα χαρμάνι, ένα χωνευτήρι ιδεολογιών, από όπου μοιραία θα αναδειχτεί η επόμενη γενιά αγωνιστών.
Πέρα από οποιαδήποτε σοβαρή ανάλυση των φαινομένων και με μια εντελώς πρόχειρη ματιά, ένα κοινό χαρακτηριστικό εμφανίζεται σε όλες αυτές τις ομάδες.
Η επαναστατική διάθεση για βία.Η άρνηση οποιουδήποτε συμβιβασμού στην πορεία προς την επανάσταση, όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται.Και η απόλυτη απόρριψη κάθε κοινοβουλευτικής διαδικασίας και πρώτα από όλα των εκλογών.Έχουμε λοιπόν από τη μια τη διάλυση του κράτους και των θεσμών, τον υποβιβασμό μέχρι την εξαθλίωση του βιοτικού επίπεδου των κατωτέρων τάξεων, τον εξευτελισμό και την υποτίμηση των πιο αδυνάτων, αρρώστων, συνταξιούχων, νέων, αλλοδαπών κλπ, την υποκρισία και ασυνέπεια των πολιτικών και χίλια δυο άλλα.Και από την άλλη, τις θεωρίες για ταξική σύγκρουση, για αδιαλλαξία και αποκλεισμό κάθε συμβιβασμού και συνδιαλλαγής και μια διάθεση για επανάσταση, αν γίνεται, «εδώ και τώρα».Όπως είπα και στην αρχή, ένα εκρηκτικό μείγμα. Ένα κοινωνικό «κροτούν αέριο» που απλά περίμενε κάποιον «τυχαίο», αλλά με μαθηματική βεβαιότητα αναπόφευκτο, σπινθήρα.Αυτή τη στιγμή βέβαια δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα για οποιαδήποτε κοινωνική επανάσταση. Τα αστικά καθεστώτα της Ευρώπης και της Αμερικής, έχοντας μείνει και χωρίς το αντίπαλο στρατόπεδο, δεν έχουν ακόμα εξαντλήσει το χρόνο τους. Έχουν κάποια, έστω ελάχιστα πια, περιθώρια να εμφανίζουν μια προοδευτική, αναπτυξιακή πλευρά και να επικαλούνται την υπεροχή τους απέναντι σε μη «δημοκρατικά» κράτη στην Ασία και στην Αφρική.Για αυτό έχει και περιθώρια η καλή μας η κυβέρνηση, δια στόματος του παρά …τρίχα παραιτηθέντος και κατ’ αποκοπήν «πεφωτισμένου δεξιού» Παυλόπουλου, να μιλάει για «δημοκρατία» και να απειλεί, πολύ κομψά και συγκαλυμμένα αλλά σαφέστατα, όποιους δεν επιδείξουν «αυτοσυγκράτηση». Ενώ από την άλλη μεριά, ακκίζεται υποσχόμενη «αυστηρή τιμωρία των υπευθύνων», «δικαιοσύνη» και βέβαια «αποζημίωση των ζημιών», σε γνήσιο στυλ υποσχέσεων στους πυρόπληκτους και σεισμοπαθείς της Ηλείας. Και για αυτό έχει και περίσσευμα θράσους να ζητάει, με τα παπαγαλάκια και τα μαϊμουδάκια της, από την τραγική μητέρα του Αλέξη να κάνει «ηρεμιστικές» δηλώσεις στο πλήθος των νέων που διαδηλώνουν και εκφράζουν την αγανάκτηση και το μίσος τους με το μόνο τρόπο που τους έχει αφήσει αυτή η χώρα για να εκφραστούν.Αρνούμαι κατηγορηματικά να εκφράσω είτε ικανοποίηση είτε καταδίκη για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, όπως αναμφισβήτητα είναι αυτά που ζούμε αυτές τις μέρες, έχουν την τάση να δικαιώνονται από μόνα τους όχι με την έννοια ότι είναι σωστά ή επιθυμητά, αλλά με την έννοια ότι είναι αναπόφευκτα. Η μοιραία κατάληξη συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών.Και σίγουρα δεν μπορώ να εκφράσω καταδίκη για αυτά τα παιδιά που διαδηλώνουν την αγανάκτησή τους, όταν, την πρωτομαγιά του 77, μαζί με τους συντρόφους μου, αντιμετωπίζαμε τα ΜΑΤ κρατώντας στα χέρια μας κοντάρια δυο μέτρα.Ούτε μπορώ να καταδικάσω τα παρόμοια γεγονότα με αυτά του Μάη του 68 στο Παρίσι, όταν η αστυνομική βία έφερνε τη βία των νέων.Αντίθετα, θα' θελα εδώ να θυμίσω τα όσα έλεγα στον – πάντα λαλίστατο – Τράγκα, περί «αναρχικών» με το κουμπούρι στην κωλότσεπη και στυλ: «Μη βαράτε ρε μαλάκες, δικός σας είμαι»!
Γιατί και σήμερα υπάρχουν και δρουν.Κι αν ρωτάνε οι κάθε κουτοπόνηροι «παράγοντες» ποιόν εξυπηρετούν τα σπασίματα, τα καψίματα και οι καταστροφές, η απάντηση είναι τόσο απλή όσο και καταλυτική:
Ποιόν εξυπηρετούν πολιτικά οι βανδαλισμοί τυχαίων μικρομάγαζων και αυτοκινήτων;
Ποιόν συμφέρουν οι εκτροπές αυτές της δίκαιας αγανάκτησης των διαδηλωτών;
Ψάξτε τα κίνητρα για να βρείτε τους ενόχους.
Και τώρα, τι;
Τώρα όλοι φωνάζουν, σκίζουν τα ρούχα τους μπροστά στις κάμερες και διαμαρτύρονται.
Διαμαρτύρονται και έχουν κάθε δίκιο τώρα, για τα καμένα μαγαζιά τους αυτοί που το μάτι τους ούτε καν έπαιζε όταν οι συνάνθρωποί τους έχαναν όλη τους την περιουσία και ορισμένοι και τη ζωή τους, στις καλοκαιρινές πυρκαγιές.
Κλαίγονται και έχουν κάθε δίκιο τώρα, για τις επιχειρήσεις τους, αυτοί που δεν είχαν μια κουβέντα να πούνε όταν τα σαγόνια των τραπεζών καταβρόχθιζαν τις επιχειρήσεις των διπλανών τους.Οδύρονται και καλά κάνουν, μπροστά στις κάμερες για τους υπαλλήλους τους, αυτοί που σπεκουλάρανε με την ανεργία των νέων, ευνοώντας λύσεις τύπου «προσωρινής μειωμένης εργασίας», για να μπορούν να απολύουν όποιους θέλουν όποτε θέλουν, πληρώνοντας μειωμένες αμοιβές.Κλαίνε και σωστά κλαίνε, για τους πελάτες τους την περίοδο των χριστουγεννιάτικων εκπτώσεων, αυτοί που σε κάθε περίοδο εκπτώσεων εκτελούσαν ταχυδακτυλουργίες με τις ετικέτες των τιμών.
Αυτοί που τους αποκάλεσε ο Σαββόπουλος «φριχτοί μικρομεσαίοι»!
«Καλώς να'ρθουν και οι φριχτοί μικρομεσαίοι να ξεσαλώσουν..»
Αυτοί που τους απευθύνθηκε ο Βίλχελμ Ράιχ με τη φράση: «Άκου ανθρωπάκο..», που τους περιέγραψε ο Βιλφ Μπόρμαν με τους στίχους
«Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος
κέρδος ποτέ μα από μαθήματα χορτάτος
που συνηθίζει την κάθε βρωμιά
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στα όνειρά του αναζητεί
τον έχω συχαθεί…»
Αυτοί που τους προκάλεσε ο Κώστας Βάρναλης με τα λόγια:
«Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο,
άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς
θάρθει ανάποδα ο ντουνιάς»
Αυτοί που ποτέ δεν υποστήριξαν ένα πολιτικό αγώνα πέρα από τις συντεχνίες τους. Αυτοί που, μπλεγμένοι στο κύκλωμα ψήφος – ρουσφέτι, ψηφίζουν κάθε 4 χρόνια και περιμένουν το κράτος και η κοινωνία να τους φερθούν άψογα, αυτό το κράτος που ποτέ δεν φέρθηκε άψογα σε κανέναν άλλον.
Αυτοί που αν τολμούσαν να δείξουν ένα ελάχιστο μέρος από το θάρρος, το πάθος και το πείσμα που δείχνουν σήμερα τα παιδιά τους, παρ’ όλα τα λάθη, τις διαστρεβλώσεις και τις παγίδες που πέφτουν, ποιος μπορεί να πει σε τι ύψος θα χε φτάσει αυτή η χώρα, αντί να κείτεται στο βάθος του βαράθρου που την έριξαν οι κυβερνήσεις που αυτοί και όχι τα παιδιά τους, ψήφισαν.
Αυτοί που σιγοντάρουν, ίσως άθελά τους, μια συνταγματική εκτροπή, μια συγκαλυμμένη δικτατορία, που θα αποτελειώσει ότι έχει απομείνει όρθιο, με τη μορφή της «έκτακτης ανάγκης».Αυτοί που κάνουν απόλυτα επίκαιρη τη φωνή της απλής γυναίκας μπροστά στην κάμερα, που τους φωνάζει τα τρομερά λόγια: «Κοιτάξτε. Πολεμάνε!»
Και που δεν μπορούν να καταλάβουν το τι θα γίνει αν τα σημερινά γεγονότα της Ελλάδας συμβούν αύριο σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η οποία δέρνεται επίσης από ανεργία, πληθωρισμό και οικονομική κρίση.
Η οποία είναι επίσης δεμένη με αυταρχικές, αντιδημοκρατικές, συγκεντρωτικές και διεφθαρμένες δομές, με αποκορύφωμα το (παρά τρίχα) τερατώδες Ευρω – «σύνταγμα».
Η οποία, τέλος, καθώς σέρνεται πίσω από τα συμφέροντα των πολυεθνικών, αποδείχτηκε ανίκανη να αναπτύξει σωστά την επιστημονική έρευνα και τεχνολογία και τρέμει μπρος στο αντίπαλο δέος των ΗΠΑ.
Και τώρα πούφτασε η στιγμή να κλείσουν οι λογαριασμοί –όπως λέει το τραγούδι, έχουν δίκιο και φωνάζουν, αλλά τώρα πια κανείς δεν μπορεί να τους βοηθήσει.
Είναι καιρός αυτή η χώρα να θυσιαστεί για τα παιδιά της. Το αξίζουν.
Για να μην πάει εντελώς χαμένος ο θάνατος του Αλέξη.
Γιάννης Μπακόπουλος
Μαθηματικός
Επιστημονικός συνεργάτης
Διεύθυνση Τεχνολογικών Εφαρμογών του Ινστιτούτου
Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του ΕΚΕΦΕ «ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ»
http://cag.dat.demokritos.gr/
yannisbakopoulos@yahoo.com
210 6549935
6944829323
6945174475

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα;

OI.METHISTANES είπε...

AS AFIPNISTOYME KAI AS TOYS DOSOYME NA KATALAVOYNE OTI TON ELLINA DEN MPOROYN NA TON KOROIDEYOYN MIA ZWI...''ELAGE KAPOTE ENAS POLITIKOS SE ENA PAPA EGW THA TOYS KRATAW FTOHOYS KAI ESEI THA TOYS KRATAS HAZOYS..KAI FOVISMENOYS''

Ανώνυμος είπε...

Εκτός από ελάχιστες διαφωνίες, πέρα για πέρα ένα εξαιρετικό κείμενο προσέγγισης των συμβάντων!

......ΚΑΛΑ ούτε το Βάρναλη δεν σεβάστηκε η "βιομηχανία" τραγουδιστάδων; Δεν ήξερα οτι ήταν δικό του. Ήμαρτον........