Ἱερὰ Μονὴ Δαμάστας

Ἡ Ἱερὰ Μονὴ Δαμάστας βρίσκεται στὶς βορεινὲς πλαγιὲς τοῦ ὄρους Καλλίδρομον, σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα σημεῖα τῆς περιοχῆς: ἕνα φυσικὸ ἐξώστη σὲ ὑψόμετρο 740 μ., μὲ ὑπέροχη θέα πρὸς τὴν πεδιάδα τοῦ Σπερχειοῦ, τὸ Μαλιακὸ κόλπο καὶ πιὸ πέρα τὰ βουνὰ Οἴτη καὶ Ὄθρυ. Ἀπέχει περίπου 23 χλμ. ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ Λαμία, τὴν πρωτεύουσα τοῦ νομοῦ Φθιώτιδος, καὶ 203 χλμ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα*. Εἶναι ἀφιερωμένη στὸ «Γενέθλιον τῆς Θεοτόκου» καὶ πανηγυρίζει στὶς 8 Σεπτεμβρίου.

* Ἀπὸ Ἀθήνα ἀκολουθοῦμε τὴν ἐθνικὴ ὁδὸ Ἀθηνῶν-Λαμίας. Πρὶν τὴν πόλη τῆς Λαμίας, στὴ διασταύρωση πρὸς Γραβιά-Ἄμφισσα, ἀφήνουμε τὴν ἐθνικὴ ὁδὸ καὶ μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ περίπου χιλιόμετρα, συναντοῦμε μιὰ διασταύρωση, ὁποὺ ὑπάρχει ἡ πινακίδα «Ἱ. Μ. Δαμάστας». Στρίβουμε καὶ ἀνηφορίζουμε πρὸς τὸ μοναστήρι, τὸ ὁποῖο καὶ συναντοῦμε μετὰ ἀπὸ τρεισήμισι χιλιόμετρα ἀσφαλτοστρωμένου δρόμου.

Ὅσον ἀφορᾷ στὴν ὀνομασία τοῦ μοναστηρίου, διασώζονται δύο ἐκδοχές. Ἡ πρώτη θέλει τὴν ὀνομασία νὰ προέρχεται ἀπ᾿ τὸν τόπο καταγωγῆς τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνας τῆς Παναγίας, ποὺ τὸ Μοναστήρι φιλοξενεῖ: Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, ἡ Εἰκόνα ἦρθε στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Δαμασκοῦ τῆς Συρίας (γενέτειρα τοῦ μεγάλου πατέρα καὶ ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ) κατὰ τὴν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας (8ου-9ου αἰώνα μ.Χ.). Τὴν περίοδο αὐτή, οἱ φοβεροὶ διωγμοὶ τῶν εἰκονομάχων ἀνάγκασαν ἀρκετοὺς ὀρθοδόξους νὰ ζητήσουν καταφύγιο σὲ ἀσφαλῆ μέρη τῆς Ἑλλάδας. Μαζί τους ἔφεραν καὶ τὶς εἰκόνες ποὺ τόσο τιμοῦσαν καὶ εὐλαβοῦνταν. Μία ἀπὸ αὐτὲς ἦταν καὶ ἡ θαυματουργὴ Εἰκόνα ποὺ φιλοξενήθηκε στὶς πλαγιὲς τοῦ ὄρους Καλλιδρόμου. Ἀρχικὰ ὀνομάστηκε «Παναγία ἡ Δαμάσκα», ἀλλὰ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου καὶ τὴν παραφθορὰ τῆς λέξης προέκυψε ἡ λέξη «Δαμάστα».

Ἡ δεύτερη πιθανὴ ἐκδοχὴ θέλει τὴν ὀνομασία νὰ σχετίζεται μὲ τὸ ἐτυμολογικό της περιεχόμενο: Ἡ λέξη «Δαμάστα» παρήχθη ἀπὸ τὸ ρῆμα «δαμάζω», ἐξαιτίας τῆς θαυματουργικῆς ἰδιότητας τῆς Εἰκόνας τῆς Θεοτόκου νὰ «δαμάζει» τὸν ἀνθρώπινο πόνο καὶ τὶς ποικίλες ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων ποὺ κατέφευγαν σ᾿ αὐτήν. Ἔτσι, ἡ εἰκόνα, καὶ συνεκδοχικὰ καὶ ἡ Μονή, προσέλαβε τὴν ἰδιαίτερη προσωνυμία «Δαμάστρα», ποὺ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου παρεφθάρη σὲ «Δαμάστα».
Ἱστορία τοῦ Μοναστηρίου

Δὲν ἔχει διασωθεῖ κάποια γραπτὴ μαρτυρία σχετικὰ μὲ τὸν ἀκριβῆ χρόνο ἱδρύσεως τῆς μονῆς. Ἡ μορφὴ καὶ ὁ τύπος τοῦ Καθολικοῦ, ποὺ ὡς ἀρχιτεκτόνημα τοποθετεῖται στὴν περίοδο μεταξὺ τοῦ 13ου καὶ τοῦ 15ου αἰώνα, μαρτυρεῖ γιὰ τὴν πιθανὴ ἵδρυση τοῦ μοναστηρίου κατὰ τὴν περίοδο αὐτή. Εἶναι ἡ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ἐμφανίστηκαν οἱ περισσότερες Ἱερὲς Μονὲς στὸν ἑλληνικὸ χῶρο. Ὡστόσο, νεώτερη ἐκτίμηση τοποθετεῖ τὸν σημερινὸ ναὸ μετὰ τὶς φθορὲς καὶ τὴν πυρκαγιὰ περίπου στὸν 17ο αἰώνα.

Στὰ χρόνια τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, ἡ Ἱ. Μ. Δαμάστας ἀπέβη μιὰ ἡρωικὴ καὶ μαρτυρικὴ ἔπαλξη γιὰ τὸν ἐπαναστατημένο λαὸ τῆς Φθιώτιδας. Μεγάλες μορφὲς τοῦ Ἀγῶνα πέρασαν ἀπὸ τὸ μοναστήρι καὶ ἔδωσαν μπροστὰ στὴν Εἰκόνα τῆς Παναγίας τὸν μεγάλο ὅρκο γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδας.

Λόγῳ τῆς προνομιακῆς της τοποθεσίας, ὡς φυσικὸ παρατηρητήριο τῆς ἀνατολικῆς πλευρᾶς τῆς πεδιάδας τοῦ Σπερχειοῦ, ἡ Ἱ. Μ. Δαμάστας στάθηκε ὁρμητήριο τοῦ Ἀθανασίου Διάκου, τοῦ ὁπλαρχηγοῦ Πανουργιᾶ καὶ τοῦ Ἐπισκόπου Σαλώνων Ἡσαΐα. Μάλιστα, μετὰ τὴ μάχη τῆς Ἀλαμάνας καὶ τὴν καταδίωξη τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὁ Ἀθανάσιος Διάκος κατευθύνθηκε πρὸς τὴν περιοχὴ τοῦ Μοναστηρίου. Κι ἦταν ἐδῶ ποὺ ὁ ἐχθρὸς τὸν συνέλαβε: στὴν τοποθεσία ὁποὺ ἀργότερα καὶ ἐξαιτίας αὐτοῦ του ἱστορικοῦ γεγονότος ἀνεγέρθη ὁ Ἱ. Ν. Ἄγ. Παρασκευῆς*.

** Εἶναι ὁ ναὸς ποὺ συναντοῦμε ἀμέσως ἀφοῦ ἀφήσουμε πίσω μας τὸν δρόμο Γραβιᾶς-Ἄμφισσας καὶ στρίψουμε στὸν ἀνηφορικὸ δρόμο πρὸς τὸ μοναστήρι.

Κι ἀκόμα, στὴν περιοχὴ τοῦ μοναστηρίου κατέφυγε τραυματισμένος τόσο ὁ Πανουργιᾶς, ὅσο καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Σαλώνων Ἡσαΐας. Ὁ τελευταῖος μάλιστα, παρέδωσε τὴν τελευταία του πνοὴ κάτω ἀπὸ τὴ σκιὰ τῆς Μονῆς, στὴ θέση ὅπου ἀπὸ παλιὰ ὀνομάζεται «Χαλκομάτα». Καὶ ἡ παράδοση διασώζει πὼς τὰ τελευταῖα του λόγια ἦσαν: «Παναγία Δαμάστα, σῶσε τουλάχιστον τὴν πατρίδα μου».

Στὴ μάχη τῆς Ἀλαμάνας ὁ ἡγούμενος τοῦ μοναστηρίου Νεόφυτος μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς μοναχοὺς ἀγωνίσθηκε θαρραλέα στὸ πλευρὸ τοῦ Ἀθανασίου Διάκου. Σύμφωνα μὲ τοπικὴ παράδοση ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, στὸ Μοναστήρι ζοῦσαν περίπου 25 μοναχοί, οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔπεσαν στὰ πεδία τῶν μαχῶν, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ μοναστήρι μετὰ τὴ λήξη τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγώνα νὰ παραμείνει μὲ λιγότερους ἀπὸ ἕξι μοναχούς. Κι αὐτὸ εἶχε ὡς συνέπεια τὴ διάλυση τῆς Μονῆς, διότι ἀργότερα, στὶς 25 Σεπτεμβρίου 1833, ἐξεδόθη ἕνα Διάταγμα ἀπὸ τὸν βασιλέα Ὄθωνα, τὸ ὁποῖο ὅριζε πῶς οἱ Μονὲς ποὺ δὲν εἶχαν περισσότερους ἀπὸ ἕξι μοναχούς, ἔπρεπε νὰ καταργηθοῦν, ἡ δὲ περιουσία τους νὰ περιέλθει στὴ δικαιοδοσία τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου. Τὸ Διάταγμα αὐτὸ διέλυσε πολλὰ μοναστήρια τῆς Ἑλλάδος. Ἕνα ἀπ᾿ αὐτὰ ἦταν καὶ ἡ Ἱ. Μ. Δαμάστας, ἡ ὁποία, μὴ διαθέτοντας τὸν ἀπαιτούμενο ἀριθμὸ μοναχῶν, διαλύθηκε.

Πολλὲς ὑπῆρξαν οἱ διαμαρτυρίες γειτονικῶν Δήμων πρὸς τὸν βασιλέα Ὄθωνα γιὰ τὴν διάλυση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Ὡστόσο, καμία δὲν εἰσακούστηκε ἀπὸ τὴν τότε παντοδύναμη Βασιλικὴ Γραμματεία. Ἡ ὅλη ἐπίβλεψη τῶν ἐγκαταλελειμμένων κτιριακῶν ἐγκαταστάσεων ἀνατέθηκε στὸ Δῆμο Οἰταίων.

Ὅμως ἡ Χάρη τῆς Παναγίας δὲν θέλησε νὰ ἀφήσει τὸ Μοναστήρι της ἔρημο γιὰ πολύ. Μὲ τὸ Προεδρικὸ Διάταγμα τῆς 3ης Αὐγούστου 1934, ποὺ ὑπογράφεται ἀπὸ τὸν Πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας Ἀλέξανδρο Ζαΐμη καὶ τὸν Ὑπουργὸ Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων Ἰωάννη Μακρόπουλο, διακηρύχθηκε ἡ «ἀνασύσταση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Δαμάστας», ἡ ὁποία μέχρι τότε ἦταν «συγκεχωνευμένη» στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἀντινίτσης.

Πρῶτος ἡγούμενος μετὰ τὴν ἀνασύστασή της διορίστηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁ Ἀρχιμ. Κύριλλος Κωνσταντινίδης. Ἔτσι, στὴν ἐγκαταλελειμμένη Μονὴ ἐπανῆλθε ἡ ζωή, καὶ μιὰ ὀλιγάριθμη μοναστικὴ ἀδελφότητα συγκεντρώθηκε στὶς ἐγκαταστάσεις της. Τὸ 1936, ἡγούμενος τῆς Μονῆς ἀναφέρεται ὁ Ἀρχιμ. Εὐλόγιος Μόρφης, ὁ ὁποῖος ξεκίνησε τὴ μοναστική του ζωὴ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος.

Στὰ χρόνια της Κατοχῆς (1940-1944) μεγάλη ὑπῆρξε ἡ συμβολὴ τῆς Ἱ. Μονῆς ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ τῶν Συμμάχων. Τὸν χειμώνα 1941-1942 βρῆκαν καταφύγιο στὴ Μονὴ δώδεκα Νεοζηλανδοὶ στρατιῶτες τῶν συμμαχικῶν δυνάμεων. Ὁ τότε ἡγούμενος Εὐλόγιος τοὺς προσέφερε φιλοξενία καὶ προστασία γιὰ ἀρκετὲς ἡμέρες, μέχρι ποὺ κατέστη τελικὰ ἐφικτὸ νὰ φυγαδευτοῦν ἀπὸ τὸ λιμάνι τῆς Στυλίδας. Ὡστόσο, γιὰ τὴ στάση του αὐτὴ ὁ ἡγούμενος Εὐλόγιος πλήρωσε προσωπικὸ τίμημα: Ὅταν τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1942 Ἰταλοὶ στρατιῶτες εἰσέβαλαν αἰφνιδιαστικὰ στὴ Μονὴ καὶ βρῆκαν τὰ ὅπλα καὶ τὰ πυρομαχικὰ τῶν Συμμάχων, ὁ ἡγούμενος συνελήφθη καὶ φυλακίστηκε γιὰ δύο καὶ πλέον χρόνια στὶς φυλακὲς Ἀβέρωφ. Μετὰ τὴ λήξη τοῦ πολέμου, ἡ Κυβέρνηση τῆς Νέας Ζηλανδίας, διὰ τοῦ Πρωθυπουργοῦ της, ἀπέστειλε πρὸς τὴν Μονὴ Δαμάστας εὐχαριστήριο δίπλωμα εἰς ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης!

Ὁ π. Εὐλόγιος μετὰ τὴν ἀποφυλάκισή του, ἐπέστρεφε στὸ μοναστήρι τῆς Δαμάστας, ὡς τὸ 1953, ὁπότε ἡ Μονὴ μετετράπη σὲ γυναικεία, μὲ ἡγουμένη τὴν Μοναχὴ Κασσιανὴ Ἀνδριώτου καὶ συνοδεία ἕξι μοναζουσῶν.