Τον ξέρετε τον μύθο της κατσίκας;

Ήταν ένας άρχοντας. Και είχε για σκλάβα του μια κατσίκα. Και για να μην του φύγει ή για να μην του κάνει κάνα χουνέρι «αλλαγής», την είχε δεμένη με αλυσίδα από το ένα της πόδι. Προσέξτε: από το ένα πόδι, για να μπορεί να κινείται και να τον υπηρετεί, σαν σκλάβα που ήτανε. Κι ανάλογα με τις δουλειές, τις υποχρεώσεις και τις ανάγκες, χαλάρωνε ή τραβούσε την αλυσίδα.
Και περνούσανε τα χρόνια και οι ενιαυτοί.
Και μια μέρα η κατσίκα δεν άντεξε άλλο τη σκλαβιά, την καταπίεση, την εκμετάλλευση και το βιασμό της (την κρατική αυθαιρεσία, όπως θα λέγαμε σήμερα ή τη λήστευση της υπεραξίας της από τα μονοπώλια και τις τράπεζες), έκανε την επανάστασή της, για να ζήσει κι αυτή –επιτέλους!- μια «αλλαγή» στη μέχρι τότε κακορίζικη ζωή της.
Κι ο άρχοντας; Ε τι ο άρχοντας; Αυτός, έχοντας πάντα κατά νου ότι δε γίνεται, κάποια στιγμή η κατσίκα θα θελήσει να σπάσει τα δεσμά της –η διαλεκτική της Ιστορίας πάντα επαληθεύεται- κοιμόταν με το ένα μάτι και με το άλλο παρακολουθούσε την κατσίκα. Κρατώντας σφιχτά το βούρδουλα, το ρόπαλο και την αλυσίδα. (Μπιγκ Μπράδερ το λέμε σήμερα;)
Και μόλις η κατσίκα κατάφερε με χίλιους κόπους να απελευθερώσει το –ένα της– πόδι από την αλυσίδα κι έκανε μπραφ να φύγει, να το σκάσει, ο άρχοντας της όρμησε, την άδραξε, της έσπασε τα κόκαλα με το ρόπαλο, της τσάκισε τον τράχηλο με το βούρδουλα και στο φινάλε την αλυσόδεσε χειροπόδαρα. (Κάτι ανάλογο με την παγκόσμια εκστρατεία ενάντια στην τρομοκρατία, ας πούμε.)
Και περνούσε ο καιρός και η κατσίκα αλυσοδεμένη. Έτσι όμως ήταν άχρηστη στον άρχοντα. Την τάιζε, την πότιζε, -ίσα ίσα μην του πεθάνει- τη βίαζε, αλλά πια δεν μπορούσε να του προσφέρει τις υπηρεσίες της και να παράγει με τη δουλική εργασία της τα αγαθά που είχε ανάγκη ο άρχοντας. (Άσε που κινδύνευε να χαρακτηριστεί, από τα αντιεξουσιαστικά κινήματα, ως φασισταριό του κερατά και πλανητάρχης της τρομοκρατίας.)
Και την ελευθέρωσε. Ορίστε; Όχι δα! Δεν την ελευθέρωσε ακριβώς. Απλώς την επανέφερε στην πριν την «επανάστασή» της κατάσταση. Μόνο το ένα πόδι αλυσοδεμένο.
Και η κατσίκα ένιωσε μεγάλη ευτυχία, φίλησε τα χέρια και τα πόδια του μεγαλόψυχου άρχοντα, ζήτησε συγχώρεση για την πράξη της, του ορκίστηκε αιώνια υποταγή και συνέχισε να τον υπηρετεί με χαρά, χωρίς βογκητά και σχέδια μελλοντικής απελευθέρωσής της. Χαίρεται και ζητωκραυγάζει και χύνει δάκρυα για την «αλλαγή» στη ζωή της.

Εδώ ο μύθος τελειώνει.

Υ.Γ.1. Σας θυμίζει τίποτα; Μήπως η «αλλαγή» του Ομπάμα, που συνέβη, επειδή ο αμερικάνικος λαός δεν άντεχε άλλο το «αρχοντιλίκι» του Μπους, των γερακιών, των μονοπωλίων, των τραπεζών και των πολεμικών ανά τον κόσμο επιχειρήσεων της Αμερικής, μοιάζει με την κατάσταση της κατσίκας, ευτυχισμένης πλέον με το ένα της –όπως πάντα– πόδι αλυσοδεμένο;
Υ.Γ.2. Δεκαπέντε εκατομμύρια νέοι ψηφοφόροι σ’ αυτές τις εκλογές, τα δέκα ψήφισαν Ομπάμα. Όλων των ηλικιών, των επαγγελμάτων, του χρώματος και της οικονομικής κατάστασης. Η «κατσίκα» ξύπνησε; Θα δείξει…
Υ.Γ.3. Ο Όργουελ στη «Φάρμα των ζώων» μιλάει για δικτατορία γουρουνιών. Να δούμε αν ο Ομπάμα καταφέρει να ελέγξει την υπερκυβέρνηση των γερακιών. Ήδη έχει αναγγείλει την αποστολή 10.000 στρατιωτών στο Αφγανιστάν. Κοντά τους πέφτει. Μόλις φύγουν απ’ το Ιράκ…
Υ.Γ.4. Με τη δικιά μας «κατσίκα» τι θα γίνει; Θα καταψηφίσει –τουλάχιστον, ρε παιδάκι μου!– το δικομματισμό; Κοντός ψαλμός.
Υ.Γ.5. (η «κατσίκα» θέλει γέλιο…) Εντάξει, ο κόσμος έχει ανάγκη από χαλάρωση, από λίγη έως αρκετή ελαφρότητα για να αντέξει το βάρος του καθημερινού άγχους… Ανεργία, φτώχια, αρρώστιες, πολιτική της διαφθοράς και πολιτικοί διεφθαρμένοι –και παρόλο το ξεφώνημα που τους γίνεται, συνεχίζουν να μοστράρουν τις σκατωμένες μούρες τους στο γυαλί.
Όμως, πολλή ελαφρότητα, βρε παιδιά! «Ο κόσμος θέλει γέλιο.» Και λοιπόν; Με το να τον γαργαλάς με όλες αυτές τις προχειρότητες, του κάνεις καλό, εσύ που δηλώνεις ότι ενδιαφέρεσαι για τον κόσμο; Μέσα από όλες αυτές τις τηλεοπτικές αρλούμπες τι του προσφέρεις; Του πληρώνεις το νοίκι; Τα καθημερινά του έξοδα; Ή τον αποπροσανατολίζεις με τον ίδιο βαθμό ανευθυνότητας με τους πολιτικάντηδες;
Κι εκτός από το «ο κόσμος θέλει γέλιο», σε ίσες συνταγές, του προσφέρεται και ο τηλεοπτικός τρόμος. Από τη μια γελαστικά (της αποβλάκωσης) σήριαλ και από την άλλη τρόμος, σφαγές, πόλεμοι και δελτία ειδήσεων που στοχεύουν κατευθείαν στο ψητό: την τρομοκράτηση ή τον αποπροσανατολισμό του κόσμου, γιατί έτσι τον χειραγωγούν πιο εύκολα.
Ο φοβισμένος τηλεθεατής έχει ανάγκη από γέλιο! Τρόμος και γαργάλημα. Το δίδυμο της κοινωνικής (!) προσφοράς των καναλιών προς το σαστισμένο πολίτη.
Ο Καραμαν-πολιτισμός και ο κλοτσηδόν εκδιωγμένος άξιος εκπρόσωπός του, Ρουσοπολιτισμός: το έσχατο στάδιο της εξαθλίωσής μας.
Κάτι πρέπει να γίνει. Κάτι να κάνουμε. Είναι ανάγκη, δεν το βλέπετε; Μας έχουν κηρύξει πόλεμο με όλα τα ΜΜΕ που διαθέτουν και με κάθε τρόπο. Μας βομβαρδίζουν με την επαίσχυντη αισθητική τους, την αγοραία τους συνείδηση, την εκπορνευμένη τους πρόταση για πολιτισμό, για ψυχαγωγία, για διασκέδαση.
Έχουμε πόλεμο. Δεν το είδατε αυτές τις μέρες που έχουν εξαπολύσει γενική επίθεση σε όλα τα τηλεοπτικά μέτωπα; Ειδήσεις, σήριαλ, πρωινάδικα, μεσημεριανά, απογευματινά…
Δε θα αντιδράσουμε; Η υποκουλτούρα και η πολιτική διαφθορά, μας έχουν κηρύξει πόλεμο.

Εγέρθητι.

Υ.Γ.6. Παραινέσεις – πριν τους έρθει η κάλπη στο κεφάλι.
Προς κ. Καραμανλή: «Πρόσεχε, Περικλή! Ελεύθερους κυβερνάς, Έλληνες κυβερνάς!» (Είπε ο Περικλής στον εαυτό του.)
Προς κ. κ. «ανασχηματισμένους»- ελέω Καραμανλή: «Μα θέλω να έχω κάποιους που ο λαός να σιχαίνεται και να μισεί περισσότερο από μένα.» (Απάντηση του Διονυσίου Α΄, τυράννου των Συρακουσών, όταν τον κατηγόρησαν ότι δίνει αξιώματα σε αχρείους.)
Προς ΣΥΡΙΖΑ: «Πώς μπορείς μεγάλο να θεωρείς τον εαυτό σου, όταν η πρώτη αντιξοότητα σε ρίχνει χάμω;» (Ευριπίδης)

Υ.Γ.7. Σ’ αυτές τις εκλογές θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.