live scores


powered by Agones.gr - opap

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

«Τα μεταξωτά βρακιά (σ.σ. της Παιδείας) επιδέξιο κώλο θένε» (λαϊκή παροιμία). «Θέλει αρετήν και τόλμην …και η Παιδεία», και όχι tabula rasa


Διάλογο από μηδενική βάση, σε άγραφο πίνακα (tabula rasa), εξαγγέλλει ο νέος «ευειδής και καλοντυμένος (Καθημερινή 21.01.09)» επί της Παιδείας Υπουργός. Ο οποίος, φαίνεται ότι επελέγη, αντί του προκατόχου του (φαν των ποδοσφαιρικών αγώνων και των πολιτιστικών κέντρων, κατά τον αείμνηστο Ευάγγελο Γιαννόπουλο τα μπουζουκομάγαζα), για να προσεγγίσει τους νέους, ως οιονεί ομήλικος των.
Διάλογο για την Παιδεία, χωρίς δογματισμούς και προειλημμένες αποφάσεις, προανήγγειλε ο υπουργός Άρης Σπηλιωτόπουλος. Και άρχισαν οι συσκέψεις, γιατί είναι, μάλλον, δύσκολες οι σκέψεις.
Συσκέπτονται, γιατί βαριούνται να σκέπτονται.
Δεν χρειάζεται «tabula rasa», ούτε χαϊδολόγημα αυτιών, των νέων «που αμφισβητούν και καλά κάνουν», κατά τον Υπουργό, προκειμένου να εκτονωθεί η μήνις των υφισταμένων την παιδεία σας μαθητών, σπουδαστών, φοιτητών.
Για ποια «tabula rasa» μιλάτε, όταν το θέμα της παιδείας είναι μια κακογραφία σε άγραφο εγκέφαλο (cerebrum rasa).
Η μήνις, η οργή όλων, έχει ως αιτία:
Τον άγραφο πίνακα «tabula rasa» της κυβερνητικής πολιτικής για την παιδεία.
Τη θολούρα των κυβερνητικών θέσεων σχετικά με το τι παιδεία θέλετε για τους Έλληνες (η παιδεία δεν έχει χρονικό ή ηλικιακό ορίζοντα).
Τις εναλλαγές των Υπουργών, που κάθε φορά εξαγγέλλουν διαλόγους και συσκέπτονται αντί να σκέπτονται. Και ύστερα αποπέμπονται, μετ επαίνων (ως επιτυχόντες;).
Θέσεις προς συζήτηση ξεκαθαρισμένες πρέπει να υπάρξουν, επί της ουσίας της παιδείας.
Και συν-ζήτηση, δηλαδή, ανά-ζήτηση, από κοινού, με τους ενδιαφερομένους (και ενδιαφερόμενοι είναι όλοι, κυβέρνηση, κόμματα, πολιτεία), του τι παιδεία επιθυμούμε και είναι αναγκαία στον 21 αιώνα.
Στο αιώνα του ψηφιακού κόσμου (digital world) στον οποίον ζούμε.
Στον αιώνα της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης και απανθρωποποίησης.
Στον αιώνα του διαδικτύου και του παγκόσμιου ιστού (web), ιστού δηλητηριώδους αράχνης, η οποία δηλητηριάζει τον ανίδεο παπαγάλο της ινφογλώσσας (infolaguage) των μπιτ (bit: binary digit: διψήφιος αριθμός), των μπάιτ (bytes: οκτώ μπιτ), του κυβερνο-λόγου (cyberspeak). Ενός λόγου αφασικού, ο οποίος, ολοένα και περισσότερο, αντικαθιστά την ζωντανή ομιλία και την ανθρώπινη επαφή, με την απρόσωπη οθόνη του υπολογιστή, και καθιστά αδύνατη την κατανόηση του άλλου (συνάνθρωπος, ο οποίος προσωποποιείται απρόσωπος, στα μπιτ της οθόνης) και του ίδιου του ψηφιακού του κόσμου.
Αυτού του κόσμου που άλλοι τον θεοποιούν, οι ΝΗΠΙΟΙ, φανταζόμενοι πως θα λύσει όλα τα προβλήματα επί γης και επί ουρανού (ίσως).
Και άλλοι, πάλι, τον δαιμονοποιούν, οι ΗΛΙΘΙΟΙ, θεωρώντας τον ως το κουτί της Πανδώρας, από το οποίο ξέφυγαν όλα τα κακά του κόσμου και χάθηκε ακόμη και αυτή ακόμη η ελπίδα (στον μύθο της Πανδώρας η ελπίδα έμεινε μέσα στο κουτί, για να ζεσταίνει τις καρδιές των ανθρώπων).
Οι προκλήσεις είναι μεγάλες και η προηγούμενη κυβερνητική πολιτική για την παιδεία δεν προοιωνίζεται ανοιξιάτικες μέρες.
Η λεγόμενη ΣΥΓΧΡΟΝΗ (ΕΚΤΕΧΝΙΚΕΥΜΕΝΗ) ΠΑΙΔΕΙΑ, την οποία πιπιλίζουν και παπαγαλίζουν κεχηνώτες (με ανοικτό το στόμα, χάσκακες) πολιτικοί, δάσκαλοι και μαθητές (;):
─ Αποτελεί ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Στοχευμένη επίθεση κατά του ανθρώπου (όταν άνθρωπος είναι). Στόχος αυτής της παιδείας είναι να μεταμορφωθεί ο άνθρωπος σε καταναλωτή-μαζάνθρωπο, για να χειραγωγείται εύκολα, από τους απανταχού επιτηδείους του πολιτικαντισμού (καμιά σχέση με την πολιτική) και της ασύδοτης αγοράς.
─ Αποτελεί ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ. Στερημένος από κριτική σκέψη και πεφυσιωμένος με τον ψιττακισμό, ο σύγχρονος μαζάνθρωπος, αδυνατεί να κατανοήσει και να ερμηνεύσει τον κόσμο μέσα στον οποίον ζει. Δεν ενδιαφέρεται να αναζητήσει την αλήθεια των πραγμάτων, δηλαδή την, δια του ερευνητικού και εταστικού νου, γνώση. Τη γνώση (και όχι την άποψη) η οποία διαλύει τα φαντάσματα, που ορθώνει η άγνοια και η αμάθεια.
─ Αποτελεί ΣΚΟΠΟΥΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, η απονοημάτωση και η φτώχεια της οποίας, δεν επιτρέπει την εμβάθυνση, πέρα από το προφανές και απατηλό. Η γλωσσική αναπηρία των 500, το πολύ, «χρήσιμων» λέξεων και οι ιντερνετικές συντομογραφίες, στενεύουν τον πνευματικό ορίζοντα και τον κόσμο των ανθρώπων. Γιατί, η γλώσσα μου είναι ο κόσμος μου, όπως φωνάζει ο Βιτγκενστάιν.
Και όσο φτωχαίνει η γλώσσα τόσο φτωχαίνει και ο κόσμος των αφασικών ανθρώπων, που έντεχνα κατασκευάζει η νεοφιλελεύθερη παιδεία, για να μπορεί να τους χειρίζεται, πνευματικά ευνουχισμένους.
Η μετανεωτερική, νεοφιλελεύθερη αντίληψη για την παιδεία και την κοινωνία ΕΚΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΑΤΟΜΙΣΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΤΟΜΑΡΙΣΜΟΥ: «να περνάω ΕΓΩ καλά…». Προωθεί την ωφελιμιστική αρχή πως «καλό είναι ότι με συμφέρει».
Δεν το βλέπετε καθημερινά στην αδιαφορία για τον άλλο, που αντιμετωπίζεται όχι ως συνάνθρωπος αλλά ως ανταγωνιστής;
Δεν είναι θέματα παιδείας αυτά; Ή ο πολιτικός σας ορίζοντας για την παιδεία δεν βλέπει πέρα από την κομματική σας μύτη;
Αυτή η παιδεία και γλώσσα υπηρετεί, ουσιαστικά, τις βασικές, ηδονοθηρικές και χρησιμοθηρικές, επί το πλείστον, ανάγκες του μαζανθρώπου. Δεν είναι ανθρώπινη.
Ο σύγχρονος μαζάνθρωπος, δόλιο δημιούργημα της νεοφιλελεύθερης θεωρίας για την πολιτική και της μεταμοντέρνας, λεγόμενης, αντίληψης για την κοινωνία, αισθάνεται βολικά (έτσι τον εκπαίδευσαν), πλέον, μέσα στο γουρουνοστάσι της σύγχρονης Κίρκης (παγκοσμιοποίηση και νεοφιλελευθερισμός), τρεφόμενος με βαλανίδια.
Η μεταμοντέρνα (μετανεωτερική), νεοφιλελεύθερης πολιτικής κοπής, παιδεία χτίζεται πάνω στα χαλάσματα της γλώσσας, του λογισμού και του ονείρου, παράγοντας απαίδευτους μαζανθρώπους.
Είναι καιρός για αμφισβήτηση και όχι μόνο από τους νέους.
Όμως, αυτή καθαυτή η αμφισβήτηση δεν είναι αυτοσκοπός. Και είναι και επικίνδυνη, εάν δεν γίνεται με το εργαλείο της κριτικής σκέψης.
Της κριτικής σκέψης που παρέχει η Έλληνο-Δυτική παιδεία, που πρωτοακούστηκε στην βουληφόρο αγορά του «τις βούλεται αγορεύειν». Με επιχειρήματα και θέσεις και έγνοια για την πόλη και τους πολίτες.
Όχι της νεοφιλελεύθερης αρλουμπολογίας του «τις βούλεται καταναλώνειν και κερδαίνειν».
Και ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΜΕ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ σημαίνει αναστοχασμό του θεωρούμενου αυτονόητου. Εξέταση και ανάλυση των αιτίων των ήδη συμβαινόντων.
Χρειάζεται πολιτική παιδείας, που για να απαντήσει στο ερώτημα τι παιδεία θέλουμε για τους Έλληνες, πρέπει να αμφισβητήσει η ίδια, με κριτική ματιά, την ήδη παρεχόμενη παιδεία, της οποίας τα αποτελέσματα είναι θλιβερά.
Χρειάζονται πολιτικοί-δημαγωγοί (κατά το παιδαγωγοί), που να πονούν για την παιδεία και τους πολίτες. Οδηγητές, οδοδείκτες πορείας προς την πρόοδο και την επίτευξη του κοινού καλού. Όχι πολιτικάντηδες εις άγραν ψήφων, που χαϊδολογούν την ανευθυνότητα και μεριμνούν για το κομματικό τους συμφέρον.
Χρειάζονται δάσκαλοι και μαθητές με έρωτα για την παιδεία. Δάσκαλοι και μαθητές που σέβονται ο ένας τον άλλον. Που αγαπιούνται. «Όποιος αγαπά (εκ)παιδεύει»
Χρειάζεται εκπαίδευση που να βασίζεται στην απορία, και να προάγει τον ερευνητικό νου. Όχι εκπαίδευση με ανάρροια και μηρυκασμό μασημένων γνώσεων και εκπομπή τους σε παθητικούς δέκτες.
Όλοι οι άνθρωποι, και ιδίως οι νέοι, από την φύση τους επιθυμούν να μαθαίνουν. Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει» (Αριστοτέλης).
Κι αυτήν την όρεξη για γνώση την μετατρέπει σε νευρογενή ανορεξία, η παρεχόμενη σήμερα παιδεία. Την ακυρώνει με την αδιαφορία και τον ψιττακισμό.
Όμως αυτό το «ειδέναι ορέγονται φύσει», είναι αυτό που πυροδοτεί την περιπέτεια της γνώσης.
Επιζητεί, ο άνθρωπος να ερμηνεύσει τα φυσικά φαινόμενα και απορεί (α-πόρος). Δεν βρίσκει πόρο, πέρασμα. Γιατί η «φύσις κρύπτεσθαι φιλεί» όπως λέει ο Ηράκλειτος.
Έτσι, ο άνθρωπος αναγνωρίζει προβλήματα, που προσπαθεί να επιλύσει και να εξηγήσει την απορία του. Αναζητά πόρο-πέρασμα. Σηκώνει το παραπέτασμα του αυτονόητου της καθημερινότητας και αναζητά αιτίες και προσπαθεί να προβλέψει λογικά.
Κάνει επιστήμη.
Αλλά προϋπόθεση της Επιστήμης είναι η απορία. « Ανάγκη προς την επιζητουμένην επιστήμην επελθείν ... απορήσαι δει πρώτον» (Αριστοτέλης).
Στην ελευθερία του λόγου, που παρείχε η ελληνική δημοκρατία κατέστη δυνατόν να ανθίσει η αντίθεση, η συζήτηση (συν-ζήτηση), η κριτική και το επιχείρημα.
Σε αυτήν την κοινωνία, ο άνθρωπος είναι άτομο-πολίτης (πεπαιδευμένος άνθρωπος) και έχει ελευθερία και γνώμη και, άρα, δυνατότητα να κρίνει και να αποδεχθεί ή να απορρίψει γνώμες και θέσεις.
Με την παπαγαλία, τον ψιττακισμό δεν προάγεται η επιστήμη και η γνώση.
Με την δημοσιοϋπαλληλική αντίληψη των διδασκόντων γίνεται ανάπηρη η παιδεία. Χωλαίνει.
Και μένει, έτσι, στο περιθώριο, ανάπηρος, ο άνθρωπος, που πρέπει να αποτελεί και το μέτρο και την πεμπτουσία και της επιστήμης και της παιδείας.
ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ.
Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, πείθει τους αφελείς ότι η γνώση, σήμερα, μπορεί να αποθηκευτεί σε μια ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων και να αποκτηθεί, ακόπως, σερφάροντας στο διαδίκτυο.
Η εκτεχνικευμένη εκπαίδευση και οι δεξιότητες που διδάσκει δεν απαιτούν δημιουργικότητα και αυτονομία, αλλά εφαρμογή ενός επαναληπτικού αλγορίθμου.
Έτσι η κατασκευάζονται τα ανδρείκελα του Ηφαίστου, για να τρατάρουν και υπηρετούν τους θεούς της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της μεταμοντέρνας, λεγόμενης, κοινωνίας.
Με το κόκαλο της «ελεύθερης» πληροφόρησης, που γλύφουν οι ανίδεοι και οι ιντερνετοκέφαλοι (που νομίζουν πως ζουν κυβερνοάνθρωποι (cybermen) στο κυβερνοσύμπαν (cyberspace), ενώ είναι αποκλεισμένοι στους εαυτούς των και στην επίπεδη οθόνη τους), έχουν την αυταπάτη της συμμετοχής στο κοινωνικό, και οι αφελέστεροι, στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Στην πραγματικότητα, λόγω της καταναγκαστικής λειτουργίας της εικόνας και του εκφυλισμού της κριτικής σκέψης, αποδέχονται τα συμβαίνοντα, ερήμην αυτών, πλανώμενοι ότι τα έμαθαν όλα, με ένα κλικ του ποντικιού τους.
Και οι άνθρωποι, πλέον, αποξενώνονται, περιθωριοποιούνται. Προσλαμβάνονται με τον υπολογιστή, δουλεύουν με τον υπολογιστή και απολύονται από τον υπολογιστή.
Εξάρτημα κι αυτοί του υπολογιστή.
Μισές γνώσεις, μισά μυαλά, μισεροί άνθρωποι.
ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟΛΥΤΗ ΓΙΑ:
ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ
ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ.
ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
ΟΧΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ.
Η τεχνολογία, πρέπει κι αυτή να αμφισβητηθεί, να εξετασθεί, δηλαδή, κριτικά. Να καθοριστεί από τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι να τις καθορίζει.
Μόνο η ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ (εξ απαλών ονύχων), ως κορμός για οποιοδήποτε τριτοβάθμιο γνωστικό αντικείμενο, για οποιαδήποτε εν συνεχεία, διδαχή επιστήμης,
ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΟΧΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, την επικράτηση του ορθού λόγου και της ανθρωπιάς στις μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις.
Διασφαλίζει την ανθρώπινη υπόσταση και το ανθρώπινο πρόσωπο, που έχουν εξευτελιστεί στις μέρες μας.
Ο Κάιν, μόνο με την ανθρωπιστική παιδεία, μπορεί να ξαναγίνει αδελφός. Να πάψει να είναι αδελφοκτόνος.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ.
ΣΤΕΡΗΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: