ΕΙΝΑΙ κοινό μυστικό μετά το 2008 ότι η αιτία της κρίσης βρίσκεται στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, δηλαδή στις τράπεζες, είτε με την επενδυτική ή την εμπορική τους μορφή, είτε και με τις ανεξάρτητες λεγόμενες κεντρικές τράπεζες. Το διεθνές τραπεζικό σύστημα είναι η φούσκα που απορροφά τους πόρους της πραγματικής οικονομίας. Καμιά κρίση δεν θα θεωρηθεί οριστικά παρελθόν, αν οι τράπεζες συνεχίζουν να λειτουργούν με τους σημερινούς κανόνες. Ας πιάσουμε την κρίση του ευρώ, γιατί με την κρίση που ξεκίνησε στις ΗΠΑ έχουν ήδη αναλυθεί όλα, αλλά το παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης κουκούλωσε την κρίση κάτω από σωρούς «φρεσκοτυπωμένων» δολαρίων με τα οποία γέμισε το κενό της φούσκας όταν έσκασε. Μέσα σε ένα χρόνο οι φρεσκοφουσκωμένες τράπεζες, που είχαν καταρρεύσει λίγους μήνες πριν, άρχισαν να παρουσιάζουν πάλι «κέρδη» δισεκατομμυρίων δολαρίων, ώστε τα τραπεζικά στελέχη να εισπράξουν πάλι τα μπόνους τους ύψους δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων και οι μέτοχοι τα υπόλοιπα.
ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ οι μεγάλες τράπεζες της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας, ακολουθούμενες από τις μικρότερες τράπεζες των άλλων χωρών από απόσταση, επί σειρά ετών έδιναν αφειδώς δάνεια σε κατασκευαστές ακινήτων σε όλες τις χώρες, με πρωταθλητές την Ιρλανδία και την Ισπανία (ως ποσοστό), αλλά και στις άλλες χώρες σε μεγάλες ποσότητες. Ο υπερδανεισμός αφορούσε επίσης τους ιδιώτες μέσω δανείων καταναλωτικής πίστης για να αγοράσουν διαρκή αγαθά όπως αυτοκίνητα και τηλεοράσεις, πακέτα διακοπών ή ακόμα και ακίνητα πέραν των δυνατοτήτων τους. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες επίσης δάνειζαν με χαμηλά επιτόκια τεράστια ποσά σε όλες τις χώρες-πελάτες τους, όπως η Ελλάδα, αν και θα μπορούσαν να εκτιμήσουν ότι έχουν ξεπεραστεί τα όρια. Ο υπερδανεισμός των κρατών δεν είναι τυχαίος. Είναι πάντοτε σκόπιμος εκ μέρους των μεγάλων δυνάμεων, γιατί αργά ή γρήγορα η δανειζόμενη χώρα δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα δάνεια και τότε πρέπει να καταθέσει την κυριαρχία της με οδυνηρό τρόπο, να αποδεχθεί μεταρρυθμίσεις οι οποίες διευκολύνουν τη δράση και την κερδοφορία των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων και τη μεταφορά πλούτου στο εξωτερικό με τη μορφή κερδών. Αν η χώρα είναι συνεργάσιμη, τότε εξαγοράζονται και μεγάλες ντόπιες επιχειρήσεις αντί πινακίου φακής. Είτε είναι συνεργάσιμη είτε όχι, διευκολύνεται να πληρώσει τα χρέη της κι έτσι μεταφέρεται πλούτος εκτός χώρας με τη μορφή τόκων. Η αιτία της κρίσης, δηλαδή το σύγχρονο πιστωτικό σύστημα είναι απλώς ένα στοιχείο άσκησης επικυριαρχίας των μεγάλων δυνάμεων επί των μικρότερων και φτωχότερων κρατών. Πρόκειται για κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα και όχι για οικονομικό.
ΟΣΟ λοιπόν και στην Ευρωπαϊκή Ένωση συζητάμε οικονομικά για την κρίση του ευρώ, δεν πρόκειται να βρούμε λύση, γιατί το θέμα τίθεται σε λανθασμένη βάση. Δεν πρόκειται για τους εργατικούς και νοικοκυρεμένους Γερμανούς οι οποίοι δυσανασχετούν με τους σπάταλους και τεμπέληδες «Νότιους» (στους οποίους περιλαμβάνονται και οι Ιρλανδοί), πρόκειται για ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών την οποία μπορούμε να δούμε και στη σύνθεση των κυβερνήσεων της Ευρώπης. Άλλωστε και η Ευρώπη δεν είναι πια η υπερδύναμη του παρελθόντος, αλλά μια δύναμη πέμπτης τάξεως, πίσω από τις ΗΠΑ, την Κίνα, τη Ρωσία, την Ιαπωνία. Παίρνει μια θέση που αξίζει είτε στη Βρετανία, είτε στη Γερμανία, είτε στη Γαλλία και όχι μια θέση που αξίζει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες μαζί. Κι αυτό είναι επίσης πολιτικό πρόβλημα. Βλέπουμε ολοκάθαρα στην πρώτη πώληση ευρωομολόγων ότι αγοραστές, δηλαδή δανειστές της Ευρώπης, είναι (εκτός από τις λίγες μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες) οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία. Επίσης, τα επιτόκια των ευρωομολόγων δεν είναι καλύτερα αλλά χειρότερα από της Γερμανίας. Με άλλα λόγια πολιτικά αξιολογείται ολόκληρη η Ευρώπη ως κάτι λιγότερο από τη Γερμανία. Δεν ισχύει όμως κάτι τέτοιο. Αυτή την ερμηνεία την επιτρέπουν μόνο η διχογνωμία στην Ευρώπη, η αντιπαλότητα, ο κατακερματισμός της και ο «εμφύλιος» σπαραγμός.
ΕΠΙΣΗΣ, η παραδοσιακή πολιτική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε συντηρητικούς και σοσιαλδημοκράτες δεν ισχύει πια, καθώς υπάρχουν σοσιαλδημοκράτες που ταυτίζονται με τους συντηρητικούς σαν τη Μέρκελ, αλλά υπάρχουν και συντηρητικοί με όραμα για την Ευρώπη που ταυτίζονται με την αριστερή σοσιαλδημοκρατία και ευνοούν την πολιτική ένωση και την ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης, η οποία μπορεί να προχωρήσει μόνο με ανακατανομή των πόρων υπέρ των φτωχότερων πολιτών και κοινωνικών ομάδων.
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Ζαν Κλοντ Γιούνκερ «Ασπίδα» στο σπαραγμό
Ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ είναι ένας τέτοιος συντηρητικός πολιτικός ο οποίος προσπαθεί με τις μικρές του δυνάμεις να καλύψει το κενό ηγεσίας στη Γαλλία, στη Γερμανία και στη Βρετανία. Αντί για τον εμφύλιο σπαραγμό, όπου η Γερμανία θα σκίζει τις σάρκες των «Πιγκς», προτείνουν σχέδια αναζωογόνησης της οικονομίας τους και καταγγέλλουν τα ψέματα της προπαγάνδας τους, ότι δήθεν προσφέρουν «δωρεάν γεύματα», ενώ στην πραγματικότητα πίνουν το αίμα με τα τοκογλυφικά επιτόκια στις ελλειμματικές χώρες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα ευρωομόλογα που εξ ορισμού θα έπρεπε να έχουν επιτόκια μικρότερα από τα γερμανικά, καθώς το ρίσκο κατανέμεται μεταξύ περισσότερων χωρών οι οποίες δεν μπορεί να χρεοκοπήσουν όλες μαζί. Γι’ αυτό άλλωστε φτιάχνονται προϊόντα με ένα «καλάθι» νομισμάτων ή με ένα «καλάθι» μετοχών, για μεγαλύτερη ασφάλεια. Γιατί θεωρητικά δεν μπορεί να χρεοκοπήσουν ταυτόχρονα όλες οι χώρες ή όλες οι εταιρείες. Συνεπώς, έχουμε μικρότερο ρίσκο και επομένως μικρότερο επιτόκιο. Πολύ περισσότερο εφόσον αυτά τα ευρωομόλογα που δημοπρατήθηκαν δεν προορίζονται για κάλυψη των χρεών των «Πιγκς» αλλά για τη χρηματοδότηση ευρωπαϊκών προγραμμάτων και για κεφάλαια του μηχανισμού σταθερότητας. Δηλαδή δεν προορίζονται για κατανάλωση, αλλά για επένδυση. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι άλλο ένα παράδειγμα τέτοιου συντηρητικού πολιτικού ο οποίος με τη σταθερότητά του στα κλασικά οικονομικά (που είναι και τα μόνα που έχουν δοκιμαστεί στην πράξη επιτυχώς εδώ και 100 χρόνια) βρίσκεται συχνά πιο αριστερά από σοσιαλδημοκράτες που ξεχνούν όσα έλεγαν προεκλογικά μόλις στριμωχτούν από τις αγορές.
με τον ΑΝΤΩΝΗ ΚΟΚΟΡΙΚΟ
http://www.paraskevi13.com/?p=16179
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου